ben je zwanger?"
Afgelopen zaterdag was ik bij een crematie.
Een dag waarop alles al brozer voelt.
Het verdriet van anderen draag je met je mee, als een rauwe laag onder je huid.
En dan, bij de borrel na afloop – tussen het geroezemoes en de gevulde glazen – vraagt iemand ineens:
“Mag ik wat vragen… ben je zwanger?”
🎯 BAM.
Ik stond daar.
10 kilo zwaarder dan ik zou willen.
In het enige jurkje dat nog paste — dat ik had uitgezocht omdat het nog enigszins flatteerde.
En ik voelde het.
Die oude pijn.
“Ik wíl helemaal niet dat mijn lijf er zwanger uitziet als het dat niet is.”
Vroeger niet, omdat ik het zó graag wel wilde zijn en het zó lang niet lukte. En het pijn deed.
En nu niet, omdat ik me op dit moment helemaal niet prettig voel in mijn lijf, maar het emotioneel ook niet lukt om af te vallen.
De afgelopen periode was stressvol.
Ik heb wat Bourgondischer geleefd (lees: flink aangekomen), mijn colitis ulserosa (darmziekte) is opgevlamd en mijn maandelijkse period doet er nu nog een schepje bovenop.
Dus heb ik een volle buik? Ja.
Zit er een kind in? Nee.
Wil ik dat mensen daarop focussen en conclusies trekken? Absoluut niet.
Wat ik zei?
“Lullig! Nee. Ik ben gewoon dik. Maar super attent hoor, dat je het vraagt.”
Een gevat antwoord.
Een moment van trots, dat ik een sterk antwoord kon geven.
Maar ook een bliksemflits van binnen.
En toch…
Ik werd niet boos.
Oké, ik dacht wel even:
“Goh, wonderlijk dat je dat niet zelf ongelooflijk lomp vindt.”
Maar ik bleef zacht. Ik zag de humor er ook wel van in. En ik voelde: dit raakt iets in mij.
Ik was in staat om er rustig, met afstand en met een zachte blik naar te kijken.
Wat gebeurt hier in mij?
Wat maakt dat dit me raakt?
Wat vraagt hier om aandacht?
Zonder oordeel.
Met nieuwsgierigheid.
Met liefde.
Omdat ik voelde hoe ik gegroeid ben sinds mijn tijd in het fertiliteitstraject.
Toen kon ik zulke opmerkingen nauwelijks handelen. Alles wat mensen invulden, raakte een open zenuw.
De wond was rauw, alles kwam keihard binnen.
Nu weet ik hoe ik met zulke momenten kan meebewegen. Hoe ik weg kan blijven van oordeel.
Hoe ik het kan omzetten in nieuwsgierigheid naar mezelf:
Wat gebeurt er in mij?
Wat betekent dit?
Wat heb ík nodig?
En ik dacht:
Hoe fijn is dit.
Ik heb mijn eigen systeem als vangnet. Het werkt. Ik ben er blij mee.
En ja, ik ben er ook trots op.
Ik deel dit supergraag met jou. Zodat jij het ook kan leren: opvangen, meebewegen, en gebruiken als extra moment om met jezelf te verbinden. Om even je eigen armen om je heen te slaan en te zeggen:
Dat wat jij nu voelt, dat mag er zijn.
En misschien is dat wel de mooiste groei: niet dat het nooit meer pijn doet, maar dat je weet hoe je jezelf daarin kunt vasthouden.
Dit is jouw reminder:
Je hoeft niet ongenaakbaar te zijn.
Je hoeft niet sterker te lijken dan je je voelt.
Je mag geraakt worden.
En je mag jezelf daar met liefde in ontmoeten.
💛 Suzanne